Over Mij
Over Mij
Over Mij
Hallo, ik ben Cindy Snijders, Senior Coach | Counselor. Ik begeleid mensen bij verlies, rouw en identiteitsvragen. Mijn persoonlijke ervaringen en professionele kennis vormen samen de basis van mijn praktijk.
Ik ben geboren in 1973. Samen met mijn man en onze twee zoons woon ik in Weert, waar ik een coachpraktijk aan huis heb. Ik geniet van wandelen, films kijken, uit eten gaan en gezellige avonden met vrienden of familie. Thuis vind ik rust en balans, of ik nu samen ben met dierbaren of even tijd neem voor mezelf.
Hallo, ik ben Cindy Snijders, Senior Coach | Counselor. Ik begeleid mensen bij verlies, rouw en identiteitsvragen. Mijn persoonlijke ervaringen en professionele kennis vormen samen de basis van mijn praktijk.
Ik ben geboren in 1973. Samen met mijn man en onze twee zoons woon ik in Weert, waar ik een coachpraktijk aan huis heb. Ik geniet van wandelen, films kijken, uit eten gaan en gezellige avonden met vrienden of familie. Thuis vind ik rust en balans, of ik nu samen ben met dierbaren of even tijd neem voor mezelf.
Mijn verhaal over jezelf kwijtraken
Mijn verhaal over jezelf kwijtraken
Ik ben geboren met een wijnvlek in mijn gezicht, een zichtbare vasculaire afwijking. Mijn ouders deden er alles aan om me te laten voelen dat ik er mocht zijn, precies zoals ik ben. Liefdevol en beschermend stonden ze naast me.
Hoe veilig de bedding thuis ook was, in de buitenwereld voelde het anders. Ik merkte dat ik soms bekeken werd, er waren blikken die net iets te lang bleven hangen, gefluister dat stilviel zodra ik dichterbij kwam en opmerkingen die goedbedoeld waren maar toch pijn deden.
Om mezelf te beschermen heb ik geleerd om mijn kwetsbaarheid te verbergen. Ik liet weinig zien, hield me sterk, beheerst en rustig. Maar vanbinnen voelde ik me vaak onzeker. En onzekerheid brengt meer met zich mee: innerlijke onrust, zelftwijfel en een gevoel van niet goed genoeg zijn.
Ik was verlegen en trok me liever terug naar de achtergrond. Niet omdat ik me daar thuis voelde, maar omdat het veiliger was. Minder zichtbaar betekende namelijk minder risico. Het idee om in het middelpunt van de belangstelling te staan? Dat voelde veel te spannend.
Ik was ook voorzichtig, altijd op mijn hoede. Ik was onbewust altijd bezig met het scannen van mijn omgeving. Ik ontwikkelde voelsprieten waarmee ik elk klein signaal oppikte. Zo raakte ik langzaam gewend aan overleven. Ik paste me aan, hield me stil en nam weinig ruimte in. Maar wat ik niet doorhad, was dat ik door al deze patronen steeds meer mezelf kwijtraakte.
In 2024 ben ik opnieuw gestart met lasertherapie om de wijnvlek te verminderen. Maar hoewel dat de buitenkant verandert, geneest dat de binnenkant niet. Tijdens mijn opleidingen ontdekte ik hoe de pijn en onzekerheden uit mijn jeugd nog altijd meebepaalden hoe ik in het leven stond.
Het werd tijd om stil te staan. Om mijn patronen te doorbreken, mijn gevoelens toe te laten en mijn kracht op een andere manier te gebruiken. Ik zie nu dat wat ooit bescherming was, me ook waardevolle kwaliteiten heeft gegeven: in mijn kern draag ik gevoeligheid, opmerkzaamheid en een groot empathisch vermogen.
Waar ik vroeger mijn kracht gebruikte om mezelf te beschermen, helpt diezelfde kracht me nu om anderen te begrijpen en te begeleiden.
Dat is mijn drijfveer geworden: mensen helpen die zichzelf zijn kwijtgeraakt, om stap voor stap weer thuis te komen bij wie ze zijn.
Ik ben geboren met een wijnvlek in mijn gezicht, een zichtbare vasculaire afwijking. Mijn ouders deden er alles aan om me te laten voelen dat ik er mocht zijn, precies zoals ik ben. Liefdevol en beschermend stonden ze naast me.
Hoe veilig de bedding thuis ook was, in de buitenwereld voelde het anders. Ik merkte dat ik soms bekeken werd, er waren blikken die net iets te lang bleven hangen, gefluister dat stilviel zodra ik dichterbij kwam en opmerkingen die goedbedoeld waren maar toch pijn deden.
Om mezelf te beschermen heb ik geleerd om mijn kwetsbaarheid te verbergen. Ik liet weinig zien, hield me sterk, beheerst en rustig. Maar vanbinnen voelde ik me vaak onzeker. En onzekerheid brengt meer met zich mee: innerlijke onrust, zelftwijfel en een gevoel van niet goed genoeg zijn.
Ik was verlegen en trok me liever terug naar de achtergrond. Niet omdat ik me daar thuis voelde, maar omdat het veiliger was. Minder zichtbaar betekende namelijk minder risico. Het idee om in het middelpunt van de belangstelling te staan? Dat voelde veel te spannend.
Ik was ook voorzichtig, altijd op mijn hoede. Ik was onbewust altijd bezig met het scannen van mijn omgeving. Ik ontwikkelde voelsprieten waarmee ik elk klein signaal oppikte. Zo raakte ik langzaam gewend aan overleven. Ik paste me aan, hield me stil en nam weinig ruimte in. Maar wat ik niet doorhad, was dat ik door al deze patronen steeds meer mezelf kwijtraakte.
In 2024 ben ik opnieuw gestart met lasertherapie om de wijnvlek te verminderen. Maar hoewel dat de buitenkant verandert, geneest dat de binnenkant niet. Tijdens mijn opleidingen ontdekte ik hoe de pijn en onzekerheden uit mijn jeugd nog altijd meebepaalden hoe ik in het leven stond.
Het werd tijd om stil te staan. Om mijn patronen te doorbreken, mijn gevoelens toe te laten en mijn kracht op een andere manier te gebruiken. Ik zie nu dat wat ooit bescherming was, me ook waardevolle kwaliteiten heeft gegeven: in mijn kern draag ik gevoeligheid, opmerkzaamheid en een groot empathisch vermogen.
Waar ik vroeger mijn kracht gebruikte om mezelf te beschermen, helpt diezelfde kracht me nu om anderen te begrijpen en te begeleiden.
Dat is mijn drijfveer geworden: mensen helpen die zichzelf zijn kwijtgeraakt, om stap voor stap weer thuis te komen bij wie ze zijn.
“Het mooiste wat je kunt worden is de beste versie van jezelf.”
“Het mooiste wat je kunt worden is de beste versie van jezelf.”
“Het mooiste wat je kunt worden is de beste versie van jezelf.”
Mijn ervaring met verlies en rouw
Mijn ervaring met verlies en rouw
Op 3 september 1997 is mijn vader overleden aan longkanker. Hij was pas 48 jaar oud, ik was 24. Als de dag van vandaag kan ik me herinneren dat we de diagnose kregen. Mijn vader had al een hele poos vage klachten maar dit hadden we absoluut niet verwacht. Het was meteen foute boel, er was volgens de artsen geen genezing meer mogelijk. Het leek alsof de grond onder mijn voeten verdween. Iedereen was intens verdrietig. Ik had mijn vader nog nooit zien huilen, zijn tranen raakte me tot in het diepst van mijn hart.
Mijn vader is uiteindelijk overleden na een ziekbed van slechts 2 maanden. Vanaf de diagnose was het alleen maar bergafwaarts gegaan. Ik probeerde in die tijd sterk te blijven maar vanbinnen voelde het wankel. Zijn overlijden kwam veel te snel. Maar voor mijn vader voelde ik opluchting. Geen pijn meer, zowel lichamelijk als emotioneel. Want dat hij mijn moeder, mijn broer en ik achter moest laten, sneed hem door zijn ziel.
Uit eigen ervaring weet ik dus hoe zwaar het is om met verlies om te gaan. Hoe verdriet je kan overspoelen, hoe leegte tastbaar kan worden. Verdriet kan je wereld volledig op zijn kop zetten. Gelukkig heb ik ook geleerd dat het verdriet verweven kan raken met je leven. Het gemis blijft maar het verdriet staat niet meer op de voorgrond. Mijn vader zou dat ook niet gewild hebben. Het verlies heeft me geleerd om te waarderen wat echt belangrijk is.
Ook later in mijn leven werd ik opnieuw geconfronteerd met de kwetsbaarheid van het leven.
De gecompliceerde zwangerschappen van mijn zoons, die beiden prematuur werden geboren, zorgden opnieuw voor angst voor verlies. Opnieuw werd ik eraan herinnerd hoe kostbaar het leven is.
Deze ervaringen hebben me gevormd en mijn wens versterkt om anderen te begeleiden in hun rouwproces. Omdat ik weet hoe verlies je wereld kan veranderen — en dat het mogelijk is om, op je eigen tempo, opnieuw evenwicht en betekenis te vinden.
Op 3 september 1997 is mijn vader overleden aan longkanker. Hij was pas 48 jaar oud, ik was 24. Als de dag van vandaag kan ik me herinneren dat we de diagnose kregen. Mijn vader had al een hele poos vage klachten maar dit hadden we absoluut niet verwacht. Het was meteen foute boel, er was volgens de artsen geen genezing meer mogelijk. Het leek alsof de grond onder mijn voeten verdween. Iedereen was intens verdrietig. Ik had mijn vader nog nooit zien huilen, zijn tranen raakte me tot in het diepst van mijn hart.
Mijn vader is uiteindelijk overleden na een ziekbed van slechts 2 maanden. Vanaf de diagnose was het alleen maar bergafwaarts gegaan. Ik probeerde in die tijd sterk te blijven maar vanbinnen voelde het wankel. Zijn overlijden kwam veel te snel. Maar voor mijn vader voelde ik opluchting. Geen pijn meer, zowel lichamelijk als emotioneel. Want dat hij mijn moeder, mijn broer en ik achter moest laten, sneed hem door zijn ziel.
Uit eigen ervaring weet ik dus hoe zwaar het is om met verlies om te gaan. Hoe verdriet je kan overspoelen, hoe leegte tastbaar kan worden. Verdriet kan je wereld volledig op zijn kop zetten. Gelukkig heb ik ook geleerd dat het verdriet verweven kan raken met je leven. Het gemis blijft maar het verdriet staat niet meer op de voorgrond. Mijn vader zou dat ook niet gewild hebben. Het verlies heeft me geleerd om te waarderen wat echt belangrijk is.
Ook later in mijn leven werd ik opnieuw geconfronteerd met de kwetsbaarheid van het leven.
De gecompliceerde zwangerschappen van mijn zoons, die beiden prematuur werden geboren, zorgden opnieuw voor angst voor verlies. Opnieuw werd ik eraan herinnerd hoe kostbaar het leven is.
Deze ervaringen hebben me gevormd en mijn wens versterkt om anderen te begeleiden in hun rouwproces. Omdat ik weet hoe verlies je wereld kan veranderen — en dat het mogelijk is om, op je eigen tempo, opnieuw evenwicht en betekenis te vinden.
Van overleven naar leven en thuiskomen bij jezelf
Van overleven naar leven en thuiskomen bij jezelf
Na het overlijden van mijn vader en de geboorte van mijn kinderen kwam ik in een periode van (nog meer) overleven terecht.
Mijn gezin kreeg prioriteit, mijn werk bood zekerheid. Lange tijd bleef ik in mijn comfortzone.
Maar diep vanbinnen groeide het besef dat er iets ontbrak.
Ik vroeg me af of ik mijn werk als juridisch medewerker tot aan mijn pensioen wilde blijven doen — en vooral: wat me écht voldoening gaf.
Met hulp van een loopbaancoach ontdekte ik mijn passie voor het begeleiden van mensen.
Dit inzicht bracht me ertoe naar mijn hart te luisteren en opleidingen te volgen bij de Alba-academie en Bright Blue coaching.
Tijdens die opleidingen verdiepte ik niet alleen mijn kennis, maar ook mijn zelfinzicht.
Ik kwam mijn eigen patronen tegen, herkende onverwerkte rouw, en vond een nieuw gevoel van richting en betekenis.
Daar, in dat proces, voelde ik: dit is wat ik te doen heb. Mensen begeleiden die hun houvast zijn kwijtgeraakt — bij een ingrijpend verlies, of bij het verlies van zichzelf. Mijn opleidingen in verlies- en rouwbegeleiding en als senior coach/counselor gaven me de vakkennis om dat op een professionele, integere manier te doen.
Na het overlijden van mijn vader en de geboorte van mijn kinderen kwam ik in een periode van (nog meer) overleven terecht.
Mijn gezin kreeg prioriteit, mijn werk bood zekerheid. Lange tijd bleef ik in mijn comfortzone.
Maar diep vanbinnen groeide het besef dat er iets ontbrak.
Ik vroeg me af of ik mijn werk als juridisch medewerker tot aan mijn pensioen wilde blijven doen — en vooral: wat me écht voldoening gaf.
Met hulp van een loopbaancoach ontdekte ik mijn passie voor het begeleiden van mensen.
Dit inzicht bracht me ertoe naar mijn hart te luisteren en opleidingen te volgen bij de Alba-academie en Bright Blue coaching.
Tijdens die opleidingen verdiepte ik niet alleen mijn kennis, maar ook mijn zelfinzicht.
Ik kwam mijn eigen patronen tegen, herkende onverwerkte rouw, en vond een nieuw gevoel van richting en betekenis.
Daar, in dat proces, voelde ik: dit is wat ik te doen heb. Mensen begeleiden die hun houvast zijn kwijtgeraakt — bij een ingrijpend verlies, of bij het verlies van zichzelf. Mijn opleidingen in verlies- en rouwbegeleiding en als senior coach/counselor gaven me de vakkennis om dat op een professionele, integere manier te doen.
Waarom ik doe wat ik doe
Waarom ik doe wat ik doe
Mijn werk is meer dan een beroep; het is een missie die voortkomt uit mijn eigen levenspad.
Ik geloof dat verandering mogelijk is, ook als het leven pijn heeft gedaan. Of iemand nu is vastgelopen door een ingrijpend verlies,
zichzelf onderweg is kwijtgeraakt — of allebei.
Ik begeleid mensen van overleven naar leven. Van verlies naar herstel.
Niet door te duwen of te sturen, maar door rust, warmte en veiligheid te bieden.
In die bedding ontstaat ruimte om te voelen, te kiezen en opnieuw richting te geven aan het eigen leven.
Zodat iemand stap voor stap weer vertrouwen krijgt in zichzelf en de regie kan hervinden over hoe hij of zij verder wil gaan.
Uiteindelijk gaat het om thuiskomen bij jezelf.
Pluk de dag en leef!
Mijn werk is meer dan een beroep; het is een missie die voortkomt uit mijn eigen levenspad.
Ik geloof dat verandering mogelijk is, ook als het leven pijn heeft gedaan. Of iemand nu is vastgelopen door een ingrijpend verlies,
zichzelf onderweg is kwijtgeraakt — of allebei.
Ik begeleid mensen van overleven naar leven. Van verlies naar herstel.
Niet door te duwen of te sturen, maar door rust, warmte en veiligheid te bieden.
In die bedding ontstaat ruimte om te voelen, te kiezen en opnieuw richting te geven aan het eigen leven.
Zodat iemand stap voor stap weer vertrouwen krijgt in zichzelf en de regie kan hervinden over hoe hij of zij verder wil gaan.
Uiteindelijk gaat het om thuiskomen bij jezelf.
Pluk de dag en leef!
Mijn verhaal over identiteit
Ik ben geboren met een geboortevlek in mijn gezicht. Een geboortevlek in de vorm van een wijnvlek, een aangeboren vaatafwijking. Omdat het zo zichtbaar was, voelde ik als kind vaak de blikken van anderen. Ik was me er voortdurend van bewust hoe ik bekeken werd. Dat maakte dat ik me vaak terugtrok. Ik hield liever afstand, ik was altijd alert en op mijn hoede. Het idee om in het middelpunt van de belangstelling te staan? Dat voelde veel te spannend. Onzichtbaar zijn leek veiliger.
Mijn ouders hebben mij altijd liefdevol beschermd. Ze deden er alles aan om me te laten voelen dat ik er mocht zijn, precies zoals ik ben. Toch voelde ik me anders. Soms voelde ik me niet begrepen en onzeker. Om hiermee om te gaan ontwikkelde ik een scherp vermogen om mijn omgeving voortdurend aan te voelen. Het werd een manier om mezelf te beschermen. Ik wilde begrijpen wat er gebeurde en mensen en situaties doorgronden. Het waren als het ware ‘voelsprieten’ die me hielpen om veilig te blijven en aansluiting te vinden. Ik was voortdurend alert, bezig met wat van mij werd verwacht en hoe ik me kon aanpassen.
In 2024 ben ik opnieuw gestart met lasertherapie om de wijnvlek te verminderen. Maar hoewel dat de buitenkant verandert, geneest dat de binnenkant niet. Door zelfreflectie en mijn eigen persoonlijke ontwikkelingstrajecten ontdekte ik dat de pijn en onzekerheden uit mijn jeugd in het hier en nu nog altijd een rol speelden. Het werd tijd om stil te staan, mijn patronen te doorbreken, mijn gevoelens te accepteren en mijn kracht op een nieuwe manier te benutten. Ik kan tegenwoordig zien dat het mij ook waardevolle kwaliteiten heeft gebracht. Namelijk sensitiviteit: ik voel anderen goed aan en kan de emoties van mensen vaak snel begrijpen. En een sterk empathisch vermogen: ik begrijp hoe het is om je onzeker te voelen, en dat helpt me om anderen met warmte en begrip te benaderen.
Waar ik vroeger mijn kracht vooral gebruikte om mezelf te beschermen, zie ik nu dat diezelfde kracht me helpt om mijn kwetsbaarheid te omarmen. Groei is een proces dat zich gedurende je hele leven blijft ontvouwen. Wat ik tot nu toe heb geleerd, is misschien wel het belangrijkste: ik ben goed zoals ik ben, precies hier en nu. Ik hoef me niet te verbergen of aan te passen om waardevol te zijn.
Vandaag gebruik ik deze ervaringen om anderen te helpen. Om jou te helpen jouw identiteit te herontdekken, te omarmen, en vanuit jouw eigen kracht te leven. Want geloof me, jouw unieke verhaal verdient het om gehoord te worden.
Mijn ervaring met verlies en rouw
In 1997 verloor ik mijn vader aan longkanker. Hij was pas 48 jaar oud, en ik was 24. Mijn vader is overleden na een kort ziekbed, het was een periode van intens verdriet en verwarring. Het voelde alsof de grond onder mijn voeten verdween. Alles wat ik kende en vertrouwde, leek ineens onzeker.
Uit eigen ervaring weet ik dus hoe zwaar het is om met verlies om te gaan. Verdriet kan overweldigend zijn en je wereld volledig op zijn kop zetten. Gelukkig heb ik ook geleerd dat verdriet een plek kan krijgen in je leven, zonder dat het je volledig beheerst. Mijn vader zou niet gewild hebben dat ik in mijn verdriet zou blijven hangen. Het gemis is er nog steeds, maar het bepaalt niet langer wie ik ben of hoe ik leef. Het heeft me juist geholpen om de waarde van het leven meer te waarderen en te erkennen wat echt belangrijk is.
Later in mijn leven volgden andere uitdagingen die dit besef alleen maar hebben verdiept. De gecompliceerde zwangerschappen van mijn zoons, die allebei prematuur werden geboren, brachten me opnieuw in aanraking met de kwetsbaarheid van het leven. Het dreigende verlies tijdens die periodes herinnerde me eraan hoe kostbaar het leven is.
Deze gebeurtenissen hebben me gevormd en mijn wens versterkt om anderen te begeleiden in hun rouwproces. Juist door mijn persoonlijke ervaringen kan ik me goed inleven in de pijn en de worstelingen van anderen. Ik begrijp hoe verlies je wereld kan veranderen en hoe moeilijk het is om daarin je weg te vinden. Maar ik weet ook dat het mogelijk is om vanuit die pijn weer een nieuw evenwicht te creëren en betekenis te vinden. Dat er een weg is om verder te gaan – op je eigen tempo, en op een manier die bij je past.
Van overleven naar leven
Na de geboorte van mijn kinderen kwam ik in een overlevingsmodus terecht. Mijn privéleven kreeg prioriteit, en op professioneel vlak bleef ik in mijn comfortzone. Lange tijd bood dit me rust en stabiliteit, maar enkele jaren geleden begon een gevoel van onrust te groeien. Ik vroeg mezelf af of ik mijn werk als juridisch medewerker tot mijn pensioen wilde blijven doen en wat me écht voldoening gaf.
Met hulp van een loopbaancoach ontdekte ik mijn passie voor het begeleiden van mensen. Dit inzicht bracht me ertoe mijn hart te volgen en opleidingen te gaan volgen bij de Alba-academie en Bright Blue coaching. Tijdens deze opleidingen kwam ik niet alleen mijn passie tegen, maar ontdekte ik ook de diepere lagen van mijn eigen identiteitsvragen en verstoorde rouw. Het was een proces waarin ik aan de slag ging met oude blokkades en een nieuwe richting voor mezelf vond.
Ik realiseerde me dat mijn roeping ligt in het helpen van anderen om met rouw en identiteitsvragen om te gaan. Het volgen van mijn passie heeft mijn leven een nieuwe betekenis gegeven, en ik ben dankbaar dat ik mijn ervaringen en kennis nu kan inzetten om anderen te ondersteunen.
Waarom ik doe wat ik doe
Het leven is te kostbaar om vast te blijven zitten. Dit geloof heeft mij geïnspireerd om coach te worden. Tijdens mijn opleidingen in verlies- en rouwbegeleiding en als senior coach/counselor heb ik mijn eigen ontwikkeling gecombineerd met professionele vaardigheden.
Ik geloof dat zelfs in de zwaarste omstandigheden verandering mogelijk is. Mijn werk geeft mijn leven betekenis, en het is mijn missie om anderen te helpen balans te vinden, verbinding te maken met zichzelf en hun innerlijke kracht te hervinden.
Pluk de dag en leef!
© 2024 Cindy Snijders Coaching
Website door D. Steuten